ای خدا
چرا بعضی موقعها آدم از این دنیا و مردمش خسته می شه
…چرا فکر می کنه که تو این دنیای به این بزرگی گم شده و کسی رو در عین داشتن … نداره…. احساس خوبی نداره …افسرده است … بی حال … دل شکسته است … کافی فقط یه نفر بهش چیزی بگه بیشتر میشکنه … تحملش دیگه اونقدر نیست که حداقل بتونه گوش کنه و هیچی نگه چه برسه به خندیدن و گذشتن
…چرا بعضی از آدما وقتی دلشون کوچیک و تحمل درد و رنج زیاد ندارن احساس می کنن بیشتر دلشون می شکنه … واقعا همینطوری
یه مثالی هم هست که میگه هر چی سنگ جای پای لنگ
….چرا ؟ آخه خدایا تو که بیشتراز همه به بنده هات نزدیکی و دوسشون داری … اون دل کوچیک نیاز داره کمکش کنی …نیاز داره که ببینیش …یا حداقل اون سنگو جلو پاهای سستش قرار ندی
…ای کاش می شد اگرم قرار می دی یه سنگ کوچیک باشه …نه یه سنگی که
….خدایا : می دونم تو مهربون تر از این حرفایی ولی ای کاش ما آدما تحملمون بالا بود … کاش اونقدر خوش بین بودیم که اون سنگو به یه چیزی تشبیح می کردیم که از روش بپریم … یا خوشحال می شدیم که با وچود این سنگ بازم با این پای لنگمون می تونیم از پسش بر بیایم و به خودمون افتخار می کردیم …. نه نارحت که چرا هر چی سنگه جای پای لنگه
….آره خدای عزیز من اینو ازت می خوام
: …می خوام ناراحت نباشم از این که بعضی موقعها روزگار بر وفق مرادم نیست .. می خوام ازت که اون قدرته پریدن با پای لنگ ( دل کوچیک و ناآرامم ) رو بهم بدی
دوست دارم بپرم …. از روی تموم مشکلات و نا آرومیهای این دنیا اونقدر که از اون بالا به همش لبخند بزنم و به موفقیت برسم و بگم
که دیدین تونستم با این پای لنگم از پس هر چی سنگه بربیام ….اون موقع ست که خدا رو در وچودم احساس می کنم چون نخواستم اون سنگو از جلو پام برداره بلکه کمکم کرده از روش خودم بپرم آره خودم با همون پای
…آخه تو این دنیای امروزی مشکلات بیشتر میشه ولی برداشته نمیشه
خدایا کمکم کن که بپرم
…
